Zeebrugge, Adieu! En Hallo Avontuur (in Juni, dan toch...)

In gedachten

Morgen is het zover. De lijnen gaan los, de trossen worden binnengehaald en onze trouwe stalen ros, sorry, stalen kiel, verlaat haar vertrouwde stek in Zeebrugge. 

Een beetje weemoedig ben ik wel, moet ik toegeven. Vier jaar lang was dit de plek waar de wind zout smaakte, naast de uitlaatgassen van de talloze zeeschepen, de meeuwen luidkeels hun mening gaven met Gerard en Josefine voorop als vast meeuwenkoppel dat ons Rosie kwam bezoeken.

Zeebrugge, het was meer dan alleen een thuishaven voor onze zeilboot. Het werd een thuis voor ons. Een plek waar we leuke herinneringen maakten, niet in de minste plaats dankzij de fantastische mensen die we hier leerden kennen met hun gezellige babbels in’t Ziebruhs, vaak spontaan ontstaan in de lokale café‘s, de Chevy’s of de beruchte Old Steamer. Het waren momenten van pure ontspanning, van lachen om niks en alles, van het uitwisselen van de laatste nieuwtjes (en soms ook een stevig zeemansverhaal, al dan niet met een korreltje zout).

De steigers van Zeebrugge waren een podium voor dromen. We hoorden er de meest uiteenlopende ambities, van verre reizen naar exotische oorden tot het perfectioneren van de ultieme knoop. Sommige dromen zagen we werkelijkheid worden, anderen bleven nog even sluimeren, wachtend op het juiste tij. Het was inspirerend om deel uit te maken van de kleine community van waterliefhebbers. Eerst in de Westhinder Marina, later bij de RBSC.

En nu? Nu kijken we vooruit. De kriebels worden sterker, nog 5 weken voorbereidingen in Breskens. Juni staat met dikke letters in de agenda omcirkeld. Dan begint het echte avontuur! De horizon die we de afgelopen jaren vanuit Zeebrugge zagen lonken, die gaan we nu zelf verkennen.

Dus, Zeebrugge, bedankt voor de gastvrijheid, de vriendschappen en de onvergetelijke momenten. We nemen een stukje van je mee in ons hart (en waarschijnlijk ook wat zwart stof tussen de kieren van het dek). Tot ziens!